ميدونی ، گاهی اوقات ، توی بعضی شرايط ، يه بُغض سنگين راه

گلومو می بنده ... تو اون لحظه دلم ميخواد منفجر

بشم ... آره ،

منفجر بشم و مشکلاتم رو به همه بگم ، بگم که

دارم چه دردی

رو تحمل ميکنم و روحم زير اين فشار داره داغون

ميشه ..........

اما ميدونی ، همون موقع به خودم ميگم : که چی؟

برای چی بايد

مشکلاتم رو به ديگران بگم ؟؟؟؟ ... بگم که

چشماشون پُر از

اشک بشه و دلشون برام بسوزه و بگن :”آخی ...

بيچاره چه

دردی رو داره تحمل ميکنه !!!!!!!! نه ...هرگز ! اين

دلسوزيا .. اين

ترحم ها ، حالمو بهم ميزنه ! برای همين تا حالا

تحمل کردم و دم

نزدم ،.... ميدونم تو هم مثل منی ...ولی ، ميدونی

تفاوت من و تو

چيه؟؟؟!! اينه که تو وقتی اون بُغض تا گلوت مياد و

ميخواد بترکه ،

تو اين اجازه رو بهش نميدی ، آره ، تو اين اراده رو

داری که اجازه

ندی اين بُغض بترکه...ولی من ، من اين اراده رو

ندارم ، من اجازه

ميدم بُغضم بترکه و اشکام بريزه رو گونه هام ... به

خيال خودم

آروم ميشم ، اما انگار بدتر ميشه !! ... برای همينه

که حالا سعی

ميکنم گريه هم نکنم ، بشم يه سنگ که به هيچی

توجه نداره ،

يعنی توی اين دوره زمونه بايد يه سنگ بود تا باقی

موند ، يه سنگ

خارا .... اما ، فکر که ميکنم ، ميبينم حتی سنگ

بودن هم ارادهء

قوی می خواد!!!!!!!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: